Sąd Apelacyjny w Warszawie

Nowoprojektowany zespół szanując zabytkowe i ikoniczne już otoczenie próbuje znaleźć nowy język architektury wiążący wątki różnych okresów, stylów i struktur, tworząc harmonijną i majestatyczną kompozycję. Budynki od strony placu próbują stworzyć harmonizującą oprawę reprezentacyjnego placu i pomnika nie domykając ścian placu w tradycyjny sposób a dopełniając je, wykonując śmiały, charakterystyczny gest otwarcia, kontynuowania kierunków wyznaczonych przez bryły sądu i sąsiedniej kamienicy, pozostawiając oddech-przedpole przed rzeźbą pomnika.

Projektowany kompleks nawiązuje do przedwojennej tradycji obiektów sądowych skupionych wokół Placu Krasińskich, otwartych, dostępnych z ulicy gmachów, stanowiących nieoderwalną część struktury Warszawy. Otwarte, zielone przestrzenie wokół budynków kontynuują przedwojenny zwyczaj palestry spędzania przerw między rozprawami wśród zieleni.

Bryły budynku przyjmują klasyczną, niemal tradycyjną dla budynków urzędniczych formę, kształtowane jednak z wyraźnie organiczną, rzeźbiarska swobodą, pozwalającą odnajdować  powiązania, szukać dialogu z otaczającą-najbliższą architekturą – kariatydowym dziedzińcem sądu najwyższego, oprawą pomnika, nieregularnie kształtowaną historyczną zabudową mieszkaniową. Organizowanie wejścia do zespołu budynków poprzez klasyczny, foremny dziedziniec o wyraźnie zarysowanych rytmach otworów kontynuuje tradycję warszawskiej architektury administracyjnej, reprezentacyjnych gmachów z dostojnymi, dodającymi powagi wejściami przez dziedziniec.

‍