Akademia Muzyczna im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu

‍Współczesny znak przestrzenny wśród tradycyjnej miejskiej zabudowy

Zorganizowany przez Akademię Muzyczną im. I.J. Paderewskiego w Poznaniu wraz ze SARP Poznań konkurs architektoniczny zakłada realizację nowego obiektu  przy zbiegu ulic Grunwaldzkiej oraz Matejki na poznańskim Łazarzu.

Celem projektu było stworzenie ponadczasowego obiektu, który harmonijnie wpisuje się w tradycyjną architekturę i urbanistykę Poznania, jednocześnie odpowiadając na współczesne potrzeby miasta. Analiza tradycyjnego kontekstu w nowoczesnym ujęciu pozwoliła na reinterpretację granic strefy publicznej i prywatnej, unikając tworzenia ścisłych podziałów. Kompozycja budynku manifestuje społeczny charakter Uczelni, zacierając granice poprzez ekspresyjność brył, nisze i otwarcia na różnych kondygnacjach, jednocześnie otwierając się na otoczenie. Życie uczelni skupia się wokół centralnej przestrzeni podporządkowując się również kwestiom technologii scenicznych. Mowa o sali teatralnej, która podobnie jak cała forma budynku, łączy funkcję społeczną z prywatną sferą uczelni. W obiekcie wyraźnie zaznacza się podział na strefy w pionie; publiczne, rozpoczynające się na otwartym parterze i przechodzące w coraz bardziej prywatne przestrzenie edukacyjne wraz z dodawaniem kolejnych funkcji dydaktycznych na wyższych kondygnacjach. W poziomie natomiast następuje oddzielenie funkcji publicznej od zaplecza technicznego, dzięki czemu ich drogi się nie krzyżują i zapewniają płynne funkcjonowanie obiektu.

Na styku z istniejącą tkanką miejską, u zbiegu ulic, zwarty układ brył stopniowo ustępuje miejsca bardziej swobodnej kompozycji, zacierającej granicę między wnętrzem i zewnętrzem, podkreślając jednocześnie charakter budynku użyteczności publicznej. Kompozycyjna dominanta zlokalizowana na skrzyżowaniu ulic jest przestrzennym znakiem, który zaznacza obecność instytucji w mieście. Kubatury poszczególnych bloków skalą odnoszą się do sąsiedniej, XIX-wiecznej zabudowy, a ich ogólny wyraz stonowany został poprzez prostotę zgeometryzowanych brył oraz rytmiczną artykulację fasady, nawiązującą do tradycyjnej formy miejskiej kamienicy.

‍